Okul gezilerinizi hatırlıyor musunuz?
Okullarda yapılan geziler öğrenciler ve öğretmenler açısından dersler kadar önemli, olmazsa olmaz etkinliklerdir.
Unutmak ne mümkün ki! İlk hatırladığım okul gezisi ilkokul yıllarıma rastlamaktadır. 1977 yılının ilkbahar ayları. Şirin ilçemiz Çan’ın Kalburcu Köy’ünde Bahar Bayramı kutlamaları yapılacak. Törende sırasıyla fidan dikimi, protokol konuşmaları ve ikramlar var. Öğretmenimiz bizim sınıfı da bu törene götürmüştü. Fakat benim bu ilk geziden hatırladığım bunların hiç biri değil. O gezide kaybettiğim haki renkli o yılların modası paltomun kaybolmasıdır. İlkbaharda havalar yağışlı olduğu için paltolarımızı giymiştik. O gün hava gerçekten muhteşemdi. Fidan dikim alanına geldiğimizde, gökteki kırmızı güneş çoktan ortalığı ısıtmaya başlamıştı. Bizler de sırası ile sırtımızdaki ağırlıklardan, paltolardan kurtulmuştuk. Bu sıcak bahar günleri 3-4 hafta devam etmişti. Ben paltomu kaybettiğimi fark ettiğimde ise aradan günler, haftalar hatta aylar geçmişti.
Yine unutamadığım ilk gezilerimden biri ilkokul son sınıfta belki de ilçe dışına ilk çıkışım olan Çanakkale Şehitler Abidesi ziyareti gezimizdir. Bo gezide safiyane çocuk duygularımızla şehitlerimizi yâd etmiştik. Sonrasında da annelerimizin yanımıza koyduğu nevalelerle sahildeki çamların altında, deniz kenarında öğretmenimizle unutulmaz bir piknik yapmıştık.
İlkokuldan unutamadığım birkaç diğer gezimiz de öğretmenimizin ilçemizin ileri gelen işletmelerinden dediği, sanayi kuruluşu diye hatırladığım gazoz fabrikası gezisidir. Okulumuzun karşısındaki Çanka markalı yerel sade gazoz üreticisi, o zaman çok dikkatimi çekmişti. Yine aynı yıllarda öğretmenimizin bizleri PTT yazan postahaneye götürmesi de eğlenceli ve öğretici olmuştu. PTT ile bu ilk tanışıklığımızdan itibaren aramızda kurulan sıcak iletişim halen devam etmektedir.
İlkokul yıllarımdaki gezilerden maalesef hiçbir fotoğraf elimde yok. Hoş fotoğraf çekildik mi onu bile hatırlamıyorum ya…
Ortaokul yıllarımda Hanefi hocamızla gerçekleştirdiğimiz Çanakkale Şehitler Abidesi gezisi çok daha bilinçli yapılmıştı. O yılların hatırası, siyah beyaz fotoğraflarımda albümümde duruyor. Sararmış siyah beyaz fotoğraf karelerine baktığımda öğretmenimiz hemen gözümde tüm sevimliliği ile canlanıveriyor. Conkbayırı, seyit Onbaşı, vatan için canını veren binlerce şehit gözlerimin önünden birer birer geçiyor. Arkadaşlarımla hiç ayrılmamış gibi sıcak ilişkilerimiz devam ediyor. Yıllar sonra karşılaştığımızda bile o geziler sohbetimizin konuları arasındaki nadide yerini alıyor.
Lise yıllarımın renkli fotoğraflarında kalan unutamadığım gezisi ise ilk kez en uzak seyahatim olan İstanbul gezisidir. Dolmabahçe saat Kulesi’nin önünde çektirdiğimiz renkli fotoğraf beni o günlere götürüyor. O geziden unutamadığım anekdot ise; Yunanlı bir öğrenci ile grubumuz arasındaki diyalogdur. Yunanlı öğrenci İngilizce öğretmenimizle İngilizce, diğer sınıfın Fransızca öğretmeni ile de Fransızca konuşmuştu. Okulda daha o zamanlar komşumuz olan öğrenci en az iki yabancı dil dersi okuduğunu söylüyor ve gösteriyordu. Ve daha önemlisi bu öğrendiği yabancı dille derdini çok da rahat anlatıyordu. Bizler ise sadece bakmakla yetinmiştik. Hala hayret ediyorum bu duruma. Değişen bir şey olmadığını gördükçe de hayretim artıyor, üzülüyorum.
Üniversite yıllarımdaki gezilerimi anlatmayacağım. Çok şükür artık bu gezi olayı bir kültür olarak hayatıma o yıllardan yerleşmiş durumda. İş hayatına atıldıktan sonra da her fırsatta gezileri değerlendirmeye, kendi bütçeme uygun gezi programları yapmayı ihmal etmedim, etmiyorum. Kısmetse bu hafta sonu da kısa bir Bosna gezimiz olacak. Gezi izlenimlerimizi sizlerle önümüzdeki hafta nasip olursa paylaşacağız.
Okullarda yapılan geziler öğrenciler ve öğretmenler açısından dersler kadar önemli, olmazsa olmaz etkinliklerdir. Bu konuda değerli eğitimci Abdülkadir Yıldız’ın “Eğitici Geziler” yazısını okuyunca () bu günkü yazımız bizleri buralara getirdi. Aynen katılıyor ve öğretmen arkadaşlardan bu okul gezilerine gereken hassasiyeti göstermelerini temenni ediyorum. Kalın sağlıcakla. (27.3.2015)